This Is Reportage Family Award - het verhaal achter de foto

Laat ik beginnen met zeggen dat ik voor mijn klanten en mijn eigen artistiek genoegen fotografeer. De meeste foto’s komen in de gallery en het album van het gezin waar ik voor gezinsfotografie kom. Misschien deel ik er een of twee op mijn website of socials. Het gros ziet verder het daglicht niet in de grotere wereld.

Maar sommige foto’s winnen een award. Ik ben altijd blij als een foto een ‘sticker’ krijgt. Dat wil zeggen dat een foto niet alleen iets raakt in mijn klant, maar ook bij een breder publiek. En doordat ie bekroond wordt door professionele beeldmakers, is de prijs ook een leuke opsteker voor mij als creatieveling.

Ik stuur as we speak slechts bij twee organisaties iets in: Fearless Family en This Is Reportage Family. Waarom deze twee? Omdat de hoeveelheid getalenteerde en veelzijdige en leuke collega’s bij deze clubs INSANE is. Het is inspirerend om deel uit te maken van deze communities. En het is dus moeilijk om een ‘sticker’ te verdienen.

Het moment dat er foto’s uitgezocht moeten worden om in te sturen, is altijd stressvol voor me. Ik kan niet kiezen want ik vind dat sowieso al moeilijk met mijn hersenschade, en/of ik vind op dat moment dat geen enkele foto die ik heb gemaakt dat extra laagje heeft waarnaar ik zoek bij het selecteren.

Wat maakt dan dat ik uiteindelijk niet verbaasd ben dat deze foto resoneerde bij de vijf  juryleden? 4800 inzendingen, en ik kreeg een van de 40 single image awards.

Ten eerste is wat er gebeurt, herkenbaar. Wie wel eens een klein baby’tje heeft aangekleed, heeft staan prutsen met zo’n mouwtje en zulke ienimini vingertjes. “Ik weet nog dat ik helemaal trilde van het priegelen als ik hem zo aan moest kleden,” zei een van zijn mama’s. En zo hebben velen van ons heel voorzichtig zo’n handje pijnvrij door die smalle opening gepriegeld.

Ten tweede is het een intieme maar ook een anonieme foto. Dit is niet alleen specifiek deze moeder, dit is alle moeders. Dit is niet alleen deze tien dagen oude baby, hij representeert al die kleine hummeltjes.

En tenslotte denk ik dat de zwart-witte editie van deze foto de tijdloosheid benadrukt. Dertig jaar geleden heeft er ook een vrouw van die minivingertjes door een mouwtje gewurmd, en over dertig jaar zal dit nog steeds zo zijn.

Deze foto staat niet op zichzelf. Hij is onderdeel van een ‘Year in the Life’ project: ik fotografeer het eerste levensjaar van deze baby en zijn ouders. Dat is nog ongoing en ik kijk er nu al naar uit om de volgende serie te maken.

Wil je ook een echte, ongeposeerde, documentaire reportage van jouw gezin? Neem dan vrijblijvend contact met me op. Ik kan niet garanderen dat je ook een foto met een ‘sticker’ krijgt, maar je krijgt sowieso een collectie met unieke, echte beelden van jouw cluppie!